Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed residamus, inquit, si placet. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Satis est ad hoc responsum. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Duo Reges: constructio interrete.

Murenam te accusante defenderem.

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Suo genere perveniant ad extremum; Age sane, inquam. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare?

Nihil ad rem! Ne sit sane;

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Sed hoc sane concedamus.

Non est igitur summum malum dolor.

At enim sequor utilitatem. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Odium autem et invidiam facile vitabis. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Primum quid tu dicis breve? Quid, de quo nulla dissensio est? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Quare conare, quaeso. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Refert tamen, quo modo. Quod quidem iam fit etiam in Academia. At multis malis affectus. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Cyrenaici quidem non recusant; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Nos vero, inquit ille; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates?

Mihi enim satis est, ipsis non satis. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Quae ista amicitia est? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quid me istud rogas?

Frater et T. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? An potest cupiditas finiri? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere.

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Poterat autem inpune; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quod equidem non reprehendo; At enim hic etiam dolore. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Reguli reiciendam;

Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Graccho, eius fere, aequalí? Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. An tu me de L. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Iam in altera philosophiae parte. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Sit enim idem caecus, debilis.