Quid vero?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Tu quidem reddes; Duo Reges: constructio interrete. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. At iam decimum annum in spelunca iacet. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.

Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Videsne quam sit magna dissensio? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Quod vestri non item. Quis hoc dicit?

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Ita prorsus, inquam;

Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Nam de isto magna dissensio est. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Tubulo putas dicere? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.

Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Immo videri fortasse. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Cur id non ita fit? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.

Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nos commodius agimus.

Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.

Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum.

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Quae est igitur causa istarum angustiarum?

Cui Tubuli nomen odio non est?

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Frater et T. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quod quidem nobis non saepe contingit. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Nos cum te, M. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.

Beatus sibi videtur esse moriens.

Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quis enim redargueret? Quod vestri non item. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Rationis enim perfectio est virtus; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;

Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt.

Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Quid enim? Nunc de hominis summo bono quaeritur; Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.