Iam contemni non poteris.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed hoc sane concedamus. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. An tu me de L. Duo Reges: constructio interrete. Quis Aristidem non mortuum diligit? Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. An nisi populari fama? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum.

Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Equidem e Cn. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Est, ut dicis, inquit; Hoc sic expositum dissimile est superiori. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Haeret in salebra. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quid adiuvas? Hic nihil fuit, quod quaereremus. Quis istud possit, inquit, negare?

Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quae cum dixisset, finem ille. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Hic ambiguo ludimur. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;

Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.

Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quod quidem nobis non saepe contingit. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quis istum dolorem timet? Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Dat enim intervalla et relaxat. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.

Num quid tale Democritus?

Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quid me istud rogas? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ratio quidem vestra sic cogit.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Eadem fortitudinis ratio reperietur. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Ut pulsi recurrant? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus.

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ut id aliis narrare gestiant? Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Sed quid sentiat, non videtis. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. At, si voluptas esset bonum, desideraret.

Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem.

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Venit ad extremum; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Hoc est non dividere, sed frangere. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Itaque contra est, ac dicitis; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Moriatur, inquit. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Quis hoc dicit? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Cur, nisi quod turpis oratio est? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Minime vero istorum quidem, inquit. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Illa tamen simplicia, vestra versuta. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Ac tamen hic mallet non dolere. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Suo genere perveniant ad extremum; Sed nimis multa. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Ille incendat? Contineo me ab exemplis. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Non laboro, inquit, de nomine. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit;

Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Minime vero istorum quidem, inquit. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Pollicetur certe. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Sed haec in pueris; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Erat enim Polemonis. Age, inquies, ista parva sunt. Cur, nisi quod turpis oratio est? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Ne discipulum abducam, times.

Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? At enim hic etiam dolore. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Bonum incolumis acies: misera caecitas.